Het volle leven AA

Frédéric Bézian (Haute-Garonne, 1960) volgde eind jaren zeventig les aan het gerenommeerde Institut St. Luc (Brussel), waar hij les kreeg van Claude Renard en Francois Schuiten.

Zijn eerste strips verschenen in 1982 bij Rijperman (De vreemde nacht van mijnheer Korb) en Futuropolis (Ginette, Martine et Josiane…).

Het volgende boek, Eeuwwisseling (Magic Strip, 1984), toont Bézians affiniteit met het fin de siècle: de romantiek, de decadentie, de obsessie met de dood en het leven na de dood.

Zijn werk vertoont dan overeenkomsten met dat van Jacques Tardi, maar waar die laatste al snel kiest voor een tongue-in-cheekbenadering (Isabelle Avondrood !), blijft Bézian serieus.

De verhalen die hij vervolgens maakt voor het prestigieuze (A Suivre) worden later gebundeld en behoren ongetwijfeld tot een van de hoogtepunten van het Europese beeldverhaal: Dodendans (Blitz, 1988).

Deze donkere verhalen, geïnspireerd door romantische kunstenaars en schrijvers als Poe, Kafka en Wilde, ademen een claustrofobische sfeer en zijn doordrenkt van dood, spiritisme en paranormale fenomenen.

De auteur tekende ze in een nerveuze, gedetailleerde stijl met veel gebruik van clair obscur. In het voetspoor hiervan volgen, maar nu in kleur, de Adam Sarlech-trilogie (Les Humanoïdes Associés , 1989-1993) – Yslaire en Balac werken in diezelfde periode aan de eerste delen van Samber, wat Bézian uiteindelijk dwingt tot een grondig herzien van zijn eigen scenario! - en meer recent Ne touchez à rien (Albin Michel, 2004). Ook als de auteur in deze verhalen een zelfde sfeer kiest, varieert hij onophoudelijk zijn grafische stijl. Zijn drang tot vernieuwing en experimenteren komt nog duidelijker naar voren komen in enkele latere verhalen die hij situeert in de moderne tijd: Archipels (PMJ, 1997), Chien rouge, chien noir (PMJ, 1999) en het recente misdaadverhaal Les gardes-fous (Delcourt, 2007).

Met name in dat laatste verhaal toont Bézian toont opnieuw zijn meesterschap: een intrigerend en overtuigend scenario, een uitgebalanceerde beeldcompositie en regie, een messcherpe tekenstijl en een heel verrassend kleurgebruik.

Tenslotte vermelden we de bijzondere one-shot die de auteur maakte voor de succesvolle Donjon-reeks van Joann Sfar en Lewis Trondheim, Des soldats d’honneur (Delcourt, 2006).

Bézian is als auteur relatief onbekend, wat ongetwijfeld veel te maken heeft met zijn eigengereide en compromisloze manier van werken.

Sherpa hoopt de komende jaren zijn werk opnieuw te introduceren bij het Nederlandstalig publiek. En om lichtvoetig te beginnen: Het volle leven is een bundeling scherpe en geestige observaties van het leven van alledag, door de ogen van de auteur.