Bevochten groei

Samengesteld door Lou Keune
Anne van Arend (Utrecht 1923 – Vught 2009) liet een groot aantal autobiografische verhalen achter. Een deel daarvan gaat over haar kindertijd tot en met de bevrijding van 1945.
Enkele citaten

Ten aanschouwen van de hele klas werd mij een metalen band om m’n hoofd gedaan, met metalen kruisbanden. Vervolgens deelde hij het bord met een verticale krijtstreep doormidden. Boven de linkerhelft werd geschreven: “Semitische ras”, boven de rechterkant: “Arische ras”.
Dit keer hadden we geen keuze: alle joden kwamen te wonen in enkele straten, dicht bij het station gelegen. Da's makkelijk voor het transport, was het commentaar van m'n vader.
“Kennst du diesen Herr?" "Kijk eens heel goed”, beval een van de NSB-aanhangers. “Deze heer hoort u te kennen: dit is Anton Mussert!”
“Ja, we kunnen elk ogenblik opgehaald worden. We zullen het niet overleven. We moesten vluchten. En weer vluchten. We bezitten nu helemaal niets meer. Ik ben opgelucht.”
Een soldaat vraagt mij: “How far is it to the Siegfriedline?” Ik vertel hem dat hij in Holland is. Hij is stomverbaasd: ligt Holland dan niet in Germany?
Een jonge Duitser valt bewegingloos in de goot voor mijn voeten. Pas later dringt het tot me door, dat ik ook dood in de goot had kunnen liggen.
We tornden de gele sterren van hun weinige kledingstukken en lieten die door de wind alle richtingen uitwaaien.