Cornelis Bastiaan Vaandrager (Rotterdam-Zuid, 26 augustus 1935 - aldaar, 18 maart 1992) was een Nederlandse schrijver en dichter. Zijn vader was postbode, zijn moeder huisvrouw. Hij bleef enig kind. Na het gymnasium - een 10 voor Grieks op het eindexamen voor zijn vertaling van Homerus - maakte Vaandrager met zijn schoolvriend Hans Sleutelaar deel uit van de redactie van het Rotterdamse literaire tijdschrift Proefschrift, dat halverwege de jaren vijftig verscheen. Later was Vaandrager met Sleutelaar, de dichter Hans Verhagen en schilder-dichter Armando redactielid van het Vlaams-Nederlandse literaire tijdschrift Gard Sivik en het tijdschrift De Nieuwe Stijl. 

In 1960 maakte Vaandrager zijn prozadebuut met de novelle Leve Joop Massaker, door critici vergeleken met romans van Gerard Reve en Hugo Claus. Een jaar later volgde zijn poëziedebuut Met andere ogen. Hiermee vestigde hij zijn naam als veelbelovend Rotterdams literair talent. Hij leek die faam te onderstrepen met de verhalenbundel De avonturen van Cornelis Bastiaan Vaandrager (1963), poëzie in Gedichten (1967) en de documentaire, sterk autobiografische romans De reus van Rotterdam. Stadsgeheimen (1971) en De Hef (1975). 

In de jaren zeventig ging het bergafwaarts met Vaandrager. Drugsgebruik begon zijn leven te beheersen. Hij verbleef met ernstige klinische depressies soms maanden achtereen in een psychiatrisch ziekenhuis. In 1981 werd hem de Anna Blaman Prijs van het Prins Bernhardfonds uitgereikt voor zijn gehele oeuvre. Daarna publiceerde hij nog slechts enkele dichtbundels, waaronder Metalon (1986) en Sampleton (1990). 

Als een zwervende zonderling stierf Cornelis Bastiaan Vaandrager eenzaam op 56-jarige leeftijd.

Bron: Wikipedia