L'ange de nisida

Gaetano Donizetti's L'Ange de Nisida werd geschreven in opdracht van de directeur van het Théâtre de la Renaissance in Parijs. Het libretto werd toevertrouwd aan Gustave Vaëz en Alphonse Royer, en de opéra en quatre parties werd voltooid in 1840. Helaas ging het theater failliet en de opera is nooit op de planken gekomen. Donizetti was zich ervan bewust dat andere zalen zijn werk in zijn huidige vorm zouden hebben verworpen, zowel om repertoire- als om censuurredenen (het plot draaide om de koning van Napels, Ferdinando d'Aragona, en zijn maîtresse). Daarom herzag hij de partituur en verwerkte een aanzienlijk deel ervan in zijn nieuwe versie, La favorite. De autograaf-partituur van L'Ange ging vervolgens verloren en het is slechts aan het nauwgezette onderzoek van musicologe Candida Mantica te danken dat zij weer aan het licht is gekomen. Zij nam de enorme uitdaging aan om de ongeveer 470 willekeurig verwisselde pagina's van L'Ange de Nisida die in de Bibliothèque Nationale de France in Parijs bewaard waren gebleven, te classificeren; zij herstelde de oorspronkelijke volgorde en slaagde er uiteindelijk in om ongeveer 97 procent van Donizetti's muziek te reconstrueren. De weinige hiaten in de partituur werden zowel door Mantica als door de Donizetti Opera als irrelevant beschouwd, zodat de opera als een compleet werk op zichzelf werd beschouwd, zonder dat toevoegingen van andere componisten nodig waren. 180 jaar na de compositie werd de opera voor het eerst in zijn oorspronkelijke theatervorm opgevoerd in Donizetti's geboortestad Bergamo, op de bouwplaats van het stadstheater dat zijn naam droeg, een zeer symbolisch toeval dat een emotionele waarde gaf aan een langverwachte gebeurtenis. De locatie werd een onderdeel van de dramaturgie van regisseur Francesco Micheli, waarbij het publiek in de eerste drie verdiepingen van de loges en op een podium zat, en de actie zich afspeelde in de parterre, zoals in het Elizabethaanse theater. De dramatische ruimte van de enscenering reproduceert een massa bladen van het libretto en de partituur, die verspreid liggen als waren zij een eiland, het eiland van Nisida. Licht, projecties en kostuums - verbazingwekkend genoeg gemaakt van papier - werden ontworpen om een extra verwijzing naar het plot te bieden en werden met groot effect ontworpen. De voorstelling werd zowel door het publiek als door de critici als een triomf begroet en kreeg een speciale prijs bij de 39e Franco Abbiati Prijs van de Italiaanse muziekcritici.