Ik wil mijn kind niet kwijt

Werken met ouders van kinderen die met de kinderbescherming te maken hebben, betekent werken in een spanningsveld dat wordt opgewekt door de zorg voor het bedreigde kind, het respect voor de band tussen ouders en kinderen, de angst voor de vaak heftige reacties die gedwongen bemoeienis met de ouder-kindrelatie oproept, en ten slotte door de eigen verantwoordelijkheid als hulpverlener en als mens. Het gevoel ligt op de loer dat je het nooit goed zult doen: wanneer kinderen worden weggehaald bij ouders die niet goed voor hen zorgen, blijft de bezorgdheid bestaan dat die kinderen zich niet optimaal verder ontwikkelen omdat ze zich zorgen maken om hun ouders; anderzijds, wanneer er niets voor de kinderen en/of de ouders wordt gedaan, blijven ze beiden steken in een uitzichtloze situatie. Daarbij komt dat de ouders hun handen doorgaans al vol hebben aan het 'gevecht' met de kinderbescherming en niet voor hulpverlening openstaan. Behalve dat gevoel altijd te falen loopt de hulpverlener het gevaar een overlevingsstrategie te ontwikkelen waarin zijn gevoel afstompt en hij zijn macht gaat gebruiken, op dezelfde manier waarop macht wordt gebruikt in veel van de gezinnen waarmee de kinderbescherming te maken heeft.
Insoo Kim Berg beschrijft een zeer praktische methodiek, die is toegesneden op het dagelijkse werkveld van de kinderbescherming. De principes die aan de orde komen, sluiten nauw aan bij de vraag van de ouders, gaan ervan uit dat niet de hulpverlening, maar de ouders zélf de oplossing in huis hebben, en inspireren en motiveren de hulpverlener.