En mijn verrukking neemt geen end

Wat heeft de mens, en in het bijzonder de kunstenaar, sinds het begin der tijden in roesmiddelen gezocht? Welke effecten op de verbeelding en de creativiteit denkt hij te kunnen bereiken met deze middelen? En vinden deze effecten daadwerkelijk plaats? Bevindt de kunstenaar zich echt op een ander en méér onthullend spoor wanneer hij in een roes verkeert? Ook deze vragen zijn legitieme vragen, hoewel ze niet in het brandpunt liggen van de actuele drugproblematiek.
Bepaalde kunstenaars, zoals Baudelaire, verlangden met behulp van drugs een andere, ‘nieuwe’ en dus ‘onbekende’ wereld te ontdekken. Andere literatoren hebben daarentegen door beredeneerd gebruik van roesopwekkende middelen de ‘terrae incognitae’ van de menselijke geest stoutmoedig afgetast om ook de donkerste hoeken ervan te leren kennen. Het is een hele verdienste dat zij een beroep hebben gedaan op roesopwekkende middelen. Ze probeerden op die manier achter de waargenomen werkelijkheid te geraken, dieper in de menselijke geest, daar waar er ‘chaos’ heerst en waar het ‘wonderbaarlijke’ zich ophoudt. Deze mensen stelden zich de vraag hoe voorstellingen worden omgezet in taal, in schrift of in eender welke andere creatieve expressie. En om die vraag te beantwoorden gebruikten ze zichzelf als proefpersoon door middelen te nemen die zowel verantwoordelijk waren voor die creativiteit als het antwoord gaven op de vraag.