Brahms: violin concert d-dur

Het Cleveland Orchestra is de 'aristocraat onder de Amerikaanse orkesten' (The Telegraph) en zijn vorst, Franz Welser-Möst, regeert zijn onderdanen met een fluwelen handschoen. Fluweel en zijde blijven inderdaad opduiken in beschrijvingen van het geluid van de Clevelanders onder hun chef-dirigent. Het is Welser-Mösts behendige afwisseling tussen zachtheid en een klank die 'zo scherp is als een wolkenkrabber' (The Telegraph na de Brahms' Eerste tijdens het Londense Proms-concert van het orkest). Dat houdt het ensemble en het publiek figuurlijk scherp. Van Brahms' Vierde en laatste Symfonie zou je kunnen zeggen dat ze met herfstkleuren gloeit. Begiftigd met een sterke onderstroom van ingetogen melancholie lijkt ze te verlangen naar een onherstelbaar verleden. Franz Welser-Möst biedt een 'slanke, stuwende uitvoering' (The Plain Dealer) van dit werk met zijn zeer geconcentreerde Cleveland Orchestra. Het snelle tempo van de symfonie in de handen van Welser-Möst weerspiegelt de zoektocht van de dirigent naar een onderscheidende, verre van de mainstream interpretatie. Johannes Brahms' opzwepende Academische Feestouverture en Vioolconcert op. 77, bijna gelijktijdig geschreven in de late jaren 1870, getuigen van een componist op het hoogtepunt van zijn kunnen, een volwassen meester van grootschalige meesterwerken. Het Vioolconcert vereist extreme technische vaardigheid. Om dit te illustreren zet violiste Julia Fischer zich vanaf het begin van dit emotioneel schokkende werk in om een ingehouden maar gepassioneerde toon aan te houden.