Blakte

In Blakte bundelt Guido De Bruyn gedichten over afscheid & schoonheid, twee begrippen die hij als evenwaardige ‘verbuigingen van het leven’ ziet.
Zo kan de reeks Oefeningen in schoonschrift gelezen worden als pendant van de oefeningen in verlies die hij in Grondverf wijdt aan zijn beide demente ouders.
Uit deze laatste reeks komt het titelgedicht: in hun kamer heerst ‘blakte’ – een oude term uit de binnenvaart voor ‘windstilte’.

In de reeksen Via Tintoretto en Wolfskwint is de toon lichter. Beminnen hoor je te doen zoals een fijnschilder te werk ging: ‘in alle traagte, met beheerste graagte’. En wie hoort ‘de oprechte, houten droefheid van een ezel in de verte’?

Zo wordt Blakte een bundel voorbij de tristesse die verlies met zich meebrengt, met aldoor dezelfde aandacht voor de subtiele matglans van de taal, de troost die schoonheid genereren kan.


GUIDO DE BRUYN (Asse, 1955) won in 2012 en 2014 de poëzieprijs CC Boontje, respectievelijk met de gedichten Een tekenaar en De dag begint, beide opgenomen in deze bundel. Eerder was hij tweemaal laureaat van de Klara-poëzieprijs en werd hij ook bekroond als verhalenschrijver.
Bij Uitgeverij P verschenen in 2004 zijn debuutbundel Het achterwerk van het geluk, in 2006 zijn vertaling van Shakespeares Sonnetten, in 2007 het voor de Herman de Coninckprijs genomineerde Het huis Augustus, in 2010 Een steen in Lissabon en in 2011 Apenverdriet.


Guido De Bruyn geldt als ‘geheimtip in de Vlaamse poëzie’. Volgens Stefan van den Bossche in Kunsttijdschrift Vlaanderen (april 2012) heeft zijn werk ‘een intrinsieke geladenheid die in ons taalgebied nauwelijks haar gelijke kent’.

Toen zijn vertaling van Shakespeares Sonnetten op de planken werd gebracht, loofde Pol Arias in een radiorecensie (Klara, 2006) zijn poëzie als volgt:
“Deze vertalingen zijn pareltjes voor het oor. De sonnetten klinken allemaal even prachtig in de levendige vertaling van Guido De Bruyn. Hij is erin geslaagd ze in een verrassend toegankelijke taal om te zetten. Een meesterwerk op zich is dat”.