In Tot de zon zwelt vergapen kinderen zich aan de zon, graveren ganzen herinneringen in de lucht en dansen mensen met hun hart. Als je goed oplet, zit de maan vol littekens, hoor je gefluister in je ribbenkast en val je elke dag buiten het licht van een ster. Nooit blijft er iets over, altijd is er weer die lichtinval.
In een berg rusten prehistorische vissen
als laatste restanten van een zee, trekt een zoutlijn
nog altijd een rimpeling door de rotsen.
Terwijl de aarde zich opent als een kist
waarin dieren andere dieren leggen.
Dieren andere dieren altijd weer
naartoe dragen, als een oneindige optocht.
Wie draag jij? Wie zal jou dragen,
waar leg je iemand neer?
We publiceren alleen reviews die voldoen aan de voorwaarden voor reviews. Bekijk onze voorwaarden voor reviews.