Verscheurd
Paradijs
Ons paradijs is verscheud zo begint de prolog in dit boek. In de westerse wereld is een situatuie van onrust en vervreemding alomtegenwoordig. Deze indringende cultuurhistorische studie stelt dan ook actuele vraagstukken rond de multi-etnische samenleving, economische globalisering, vervlakking van normen en waarden, teloorgang van het schoonheidsideaal, verdwenen sensibiliteit voor het mystieke en de belabberde kwaliteit van opvoeding en onderwijs aan de orde.
Een scherpe analyse van idee die sinds de Verlichting de ontwikkeling van de huidige tijdgeest hebben bepaald, levert een provocerende diagnose van de hedendaagse westerse cultuurcrisis op. De nieuwe mens is de massamens. Hij kent een schrijnend gebrek aan geest en vormt een bedreiging voor het (christelijk) humanisme en de democratische idealen. Het ontbreekt de massamens aan hartstocht en visie. hij weet geen raad met de veroverde vrijheid en leeft comfortable aan de oppervlakte.
Deze situatie is uitgangspunt om therapeutische perspectieven voor de crisis te bieden. Aangezien de geschiedenis heeft geleerd, dat het opsluiten van mensen binnen een totaliteitsidee tot onmenselijkheid zal leiden, omdat het individu dan in naam van God of onder verzet te worden aangetekend tegen alle vormen van monisme. Er bestaan geen absolute universele inzichten, noch heeft het verlammende relativistische discours enige zin. Een multiculturele samenleving is tot mislukken gedoemd, maar de werkelijkheid kan worden gehumaniseerd, door binnen de pluriformiteit van de multi-etnische samenleving een gemeenschappelijke code te realiseren – hoewelvele idee onverenigbaar met elkaar zijn.
Sinds de Grieken wordt het geluksstreven als motor voor individueel handelen beschouwd. Invoeging binnen de markteconomie en bevrediging van materi behoeften zijn echter niet de enige vormen van levensvervulling. Heimwee naar het paradijs en hoop op bevrijding van de verscheurdheid vereist herori atie van het creatief en wijst naar verscheurdheid, ons luisteren zal eropgericht dienen te zijn om het paradijs als eiland van persoonlijke gemoedsrust te realiseren. Zo kan plaats worden ingeruimd voor het menselijke wilsprincipe waarin individuele rust wordt nagestreefd als uitgangspunt voor een harmonieuze samenleving. In opvoeding en onderwijs zal moeten worden geleerd om de liefde als concrete verbondenheid met de ander te beschouwen, zodat binnen het pluralisme aan idee en levensvormen een grondconsensus op maatschappelijk niveau kan worden gevestigd: de geseculariseerde religiositeit van verantwoordelijk handelen. Wat hebben we immers eraan de rest te begrijpen,als we de liefde niet hebben begrepen?
Dr. Etienne L.G.E. Kuypers studeerde wijsbegeerte, wijsgerige en historische pedagogiek en theologie in Utrecht, Leuven en Heerlen/ Nijmegen. Hij promoveerde bij prof. dr. mag. E. Schillebeeckx en prof. Dr. A.J. Beekman en doceerde wijsbegeerte, pedagogiek en psychologie aan verscheidene instituten. Vervolgens was hij onderzoeksprojectleider aan een schoolbegeleidingsdienst. Immiddels is hij werkzaam als vrij auteur en publiceerde talloze boeken, artikelen en columns op wijsgerig, cultuurhistorisch, pedagogisch, psychologisch en theologisch terrain.

Specificaties