Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Technische en functionele cookies
Deze cookies zijn essentieel om de website goed te laten functioneren, en laten je toe om bijvoorbeeld in te loggen. Je kan deze cookies niet uitschakelen.
Analytische cookies
Deze cookies verzamelen anonieme informatie over het gebruik van onze website. Op die manier kunnen we de website beter afstemmen op de behoeften van de gebruikers.
Marketingcookies
Deze cookies delen je gedrag op onze website met externe partijen, zodat je op externe platformen relevantere advertenties van Standaard Boekhandel te zien krijgt.
Je kan maximaal 250 producten tegelijk aan je winkelmandje toevoegen. Verwijdere enkele producten uit je winkelmandje, of splits je bestelling op in meerdere bestellingen.
Eigenlijk had ik het al honderd keer eerder overwogen, nu moest ik zorgen dat ik alles perfect doordacht. Ik wist best: jongens van zeventien deden dat soort dingen niet en ik kon ervoor in de bak komen. Maar als ik geen fouten maakte, waarom zou het dan niet lukken?
Otis. Zeventien jaar. Vader onbekend. Moeder knettergek, of in ieder geval een egoïstisch kreng met wie hij leeft in een flat met twaalfhonderd mensen en negentig nationaliteiten. Belangrijkste levensles: je moet het allemaal alleen opknappen. Dan vindt hij in de flat een klein meisje dat is achtergelaten door haar ouders. Wat moet hij doen? Weglopen? Of doet Otis iets wat niemand ooit voor hem gedaan heeft: blijven? Maar hoe passen kinderogen in zijn rauwe leven?
‘Je hebt van die verhalen die je pakken. Verhalen die je het liefst in één adem zou willen uitlezen. Verhalen die je dag wat langer maken en je slaap een beetje korter.’ – Meester Bart
‘Een thriller rond kleine criminaliteit op een flat. Spannend, humoristisch en lekker jongensachtig.’ – Izaline Calister
‘Otis geeft een bijzondere ongepolijste inkijk in een wereld die veel witte mensen niet kennen.’ – Harrie Postma