Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
We gebruiken cookies om:
De website vlot te laten werken, de beveiliging te verbeteren en fraude te voorkomen
Inzicht te krijgen in het gebruik van de website, om zo de inhoud en functionaliteiten ervan te verbeteren
Je op externe platformen de meest relevante advertenties te kunnen tonen
Je cookievoorkeuren
Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Technische en functionele cookies
Deze cookies zijn essentieel om de website goed te laten functioneren, en laten je toe om bijvoorbeeld in te loggen. Je kan deze cookies niet uitschakelen.
Analytische cookies
Deze cookies verzamelen anonieme informatie over het gebruik van onze website. Op die manier kunnen we de website beter afstemmen op de behoeften van de gebruikers.
Marketingcookies
Deze cookies delen je gedrag op onze website met externe partijen, zodat je op externe platformen relevantere advertenties van Standaard Boekhandel te zien krijgt.
Je kan maximaal 250 producten tegelijk aan je winkelmandje toevoegen. Verwijdere enkele producten uit je winkelmandje, of splits je bestelling op in meerdere bestellingen.
Il était une fois une après-guerre — les années quarante, cinquante et soixante — au cours de laquelle l'intelligentsia française (Rive gauche, Saint-Germain-des-Prés, Paris VIe arrondissement) passa son temps à se poser le dilemme shakespearien : Être ou n'être pas. Quoi ? Communiste ! Le lieu où méditaient nos Hamlets romanciers, essayistes, critiques, philosophes, journalistes, profs, etc., n'était pas un cimetière, mais quelques bars et cafés plantés sur cinq ou six hectares de terre parisienne. Et ce n'est pas un crâne qu'ils tenaient à la main, mais un verre de whisky ou de Ricard. Et ce fut, comme l'on dit, toute une époque, une époque que Jean Cau - témoin privilégié - évoque dans ce livre avec la virtuosité d'un grand style, qu'il plie à sa volonté selon qu'il manie la satire, trace le portrait, fait revivre l'anecdote, se met lui-même en scène et en question, désarme par l'humour ou, par longs et magnifiques éclairs, nous parle, avec une tendresse d'une rare pudeur, d'une ombre qui erre encore dans les bars de la Rive gauche, l'ombre — ivre — d'Antoine Blondin. Ce que fut l'intelligentsia d'après-guerre, comment elle pensait, vivait, palabrait, buvait, s'enivrait de mots et d'alcool, comment elle se comportait (pas très brillamment) avec les femmes, quels furent, en somme, les us, coutumes, mœurs, mots, cultes, illusions et ivresses de l'espèce intellectuelle, Jean Cau, verve superbe au poing, nous le donne à revivre comme nul, à ce jour, n'y avait réussi.