Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Technische en functionele cookies
Deze cookies zijn essentieel om de website goed te laten functioneren, en laten je toe om bijvoorbeeld in te loggen. Je kan deze cookies niet uitschakelen.
Analytische cookies
Deze cookies verzamelen anonieme informatie over het gebruik van onze website. Op die manier kunnen we de website beter afstemmen op de behoeften van de gebruikers.
Marketingcookies
Deze cookies delen je gedrag op onze website met externe partijen, zodat je op externe platformen relevantere advertenties van Standaard Boekhandel te zien krijgt.
Je kan maximaal 250 producten tegelijk aan je winkelmandje toevoegen. Verwijdere enkele producten uit je winkelmandje, of splits je bestelling op in meerdere bestellingen.
L’œuvre poétique de Lionel Ray, prix Goncourt de la poésie en 1995, s’étend sur plus d’un demi-siècle. Et ce nouvel ouvrage, traversé d’une très forte mélancolie, aurait pu porter le titre de "Dernier recueil". Le lyrisme infiniment délicat, le phrasé harmonieux, les silences et respirations lui confèrent un caractère touchant, poignant. Le chant évolue entre la mémoire prise à part et les tentatives de retenir ce qu’elle murmure – confidences et questions –, et, d’autre part, un présent suspendu qui n’a pas de véritable ancrage dans le temps, en quelque sorte pas d’avenir. Pourtant, ce présent ne se trouve pas non plus contraint dans l’instant : l’apaisement de la voix permet de braver les limites du temps.