Dans ces neuf nouvelles, Bruno Doucey conjugue le thème
de la disparition, de la dilution dans le décor, qu'il soit maison
ou paysage, ville ou désert. Ce silence qui s'installe peu à peu,
ces chemins qui se ramifient avant de se perdre, on les
trouverait presque sereins, presque heureux, si l'on n'avait
l'intuition, malgré tout, de leur caractère définitif.
Quand il ne reste qu'un peu de sable que la main n'a pas su
retenir, l'Enigme nous considère avec une impassible fixité.
We publiceren alleen reviews die voldoen aan de voorwaarden voor reviews. Bekijk onze voorwaarden voor reviews.