Het verfwinkeltje van Père Tanguy

In Het verfwinkeltje van Père Tanguy brengt Mark Meekers het bewogen leven van Julien Tanguy (1825–1894) tot leven — een bescheiden verf- en schildersmaterialenhandelaar in het 19e-eeuwse Parijs. Afkomstig uit een afgelegen dorp in Bretagne, verhuist Tanguy in 1860 met zijn gezin naar de hoofdstad. Na een moeizame start als spoorwegarbeider begint hij op eigen houtje verf te verkopen. Hij raakt bevriend met jonge openluchtschilders, luistert aandachtig naar hun zorgen en mengt zich in hun discussies. Al snel begint hij hun werk in bewaring te nemen en ontwikkelt zich tot een nederige kunstverzamelaar.

Meekers dompelt de lezer onder in de sfeer van het toenmalige Parijs en laat je als het ware meeluisteren naar gesprekken met opkomende grootheden als Camille Pissarro, Vincent van Gogh, Émile Bernard, Pierre-Auguste Renoir en Paul Cézanne.

Tanguy’s leven is nauw verweven met de politieke omwentelingen van zijn tijd: de Frans-Duitse oorlog, de Parijse Commune van 1871 en de gevolgen ervan. Hij wordt gearresteerd en geïnterneerd, maar na een milde veroordeling opent hij in 1873 een nieuwe winkel. Zijn onbaatzuchtige steun aan ‘zijn’ kunstenaars maakt hem tot een sleutelfiguur in de doorbraak van het impressionisme en symbolisme.

In deze biografie richt Meekers zich op het leven van de ‘kleine man’: Tanguy als familieman, als vertrouweling van kunstenaars, als getuige van een veranderende tijd. Hij weet de lichte spot en ironie die het dagelijkse bestaan draaglijk maken treffend te vatten. Door literair vakmanschap te combineren met grondig historisch onderzoek, biedt Meekers een uniek en genuanceerd perspectief. Als geschiedkundige én bekroond dichter verweeft hij feiten met verbeelding, en weet hij op meesterlijke wijze onderbelichte details tot leven te brengen.

Het verfwinkeltje van Père Tanguy is een intrigerend werk, een waar genot voor kunsthistorici én liefhebbers van meeslepende verhalen. Het is erudiet, beeldend en literair geschreven — gedragen door een enorme kennis, maar nooit pretentieus. Meekers beschouwt het als zijn eer om deze miskende figuur uit de kunstgeschiedenis het podium te geven dat hij verdient.