Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Technische en functionele cookies
Deze cookies zijn essentieel om de website goed te laten functioneren, en laten je toe om bijvoorbeeld in te loggen. Je kan deze cookies niet uitschakelen.
Analytische cookies
Deze cookies verzamelen anonieme informatie over het gebruik van onze website. Op die manier kunnen we de website beter afstemmen op de behoeften van de gebruikers.
Marketingcookies
Deze cookies delen je gedrag op onze website met externe partijen, zodat je op externe platformen relevantere advertenties van Standaard Boekhandel te zien krijgt.
Je kan maximaal 250 producten tegelijk aan je winkelmandje toevoegen. Verwijdere enkele producten uit je winkelmandje, of splits je bestelling op in meerdere bestellingen.
Olaf Carl Kramer is zwaar getroffen door een hersenbloeding. Hij leeft, gebukt onder zijn handicap, jarenlang in een verzorgingstehuis en wordt wekelijks opgehaald door zijn familie voor de gebruikelijke koffieochtend op zondag. Zijn verstandelijk vermogen is onherroepelijk aangetast en instabiel. Hij beleeft variërend heldere en troebele momenten, is half verlamd en geestelijk lijkt hij er meestal niet meer bij. Deze beperkingen verhinderen Olaf normaal te communiceren met zijn omgeving. Hij is, wanneer hij niet weggevallen is, er wel degelijk echt bij. Hij knikt vriendelijk naar zijn omgeving, glimlacht schaapachtig, doet wat hem in zijn opvoeding is bijgebracht: Beleefd zijn, luisteren, gehoorzamen.
Het leven gaat in deze periode langzaam aan Olaf voorbij. Niet voor Carl, zijn onderbewustzijn, zijn tweede ik. Die ziet de interessante kant van de zaak en probeert Olaf daarvan te doordringen. Carl is de enige die nog goede dialogen met Olaf kan voeren. Niet altijd, maar vaak wel. Carl is weinig gehinderd door de barrières waar Olaf mee te kampen heeft en neemt gaandeweg, tot ongenoegen van Olaf, de overhand. Olaf zelf blijft over met de onverbiddelijke aftakeling van het lichaam, iets waar Carl zich in het geheel niet om bekommert. Hij concentreert zich liever op het verklaren van de zin des levens terwijl Olaf meer inzicht verlangt in het leven na de dood..