Door een staking bij bpost kan je online bestelling op dit moment iets langer onderweg zijn dan voorzien. Dringend iets nodig? Onze winkels ontvangen jou met open armen!

Afhalen na 1 uur in een winkel met voorraad
Gratis thuislevering in België vanaf € 30
Ruim aanbod met 7 miljoen producten

Door een staking bij bpost kan je online bestelling op dit moment iets langer onderweg zijn dan voorzien. Dringend iets nodig? Onze winkels ontvangen jou met open armen!

Afhalen na 1 uur in een winkel met voorraad
Gratis thuislevering in België vanaf € 30
Ruim aanbod met 7 miljoen producten

Winkels

Verlanglijstje

Winkels

Verlanglijstje

Zoeken

Volg ons op

Wist je dat er in Vlaanderen voor iedereen een Standaard Boekhandel is binnen een straal van 7 km?

Zoek een winkel

€ 22,45

+ 44 punten

Levering 1 à 2 weken

Eenvoudig bestellen

Veilig betalen

Gratis thuislevering vanaf € 30 (via bpost)

Gratis levering in je Standaard Boekhandel

Omschrijving

A noted French thinker's poignant reflections, in words and photographs, on his visit to Auschwitz-Birkenau.

On a visit to Auschwitz-Birkenau, Georges Didi-Huberman tears three pieces of bark from birch trees on the edge of the site. Looking at these pieces after his return home, he sees them as letters, a flood, a path, time, memory, flesh. The bark serves as a springboard to Didi-Huberman's meditations on his visit, recorded in this spare, poetic, and powerful book. Bark is a personal account, drawing not on the theoretical apparatus of scholarship but on Didi-Huberman's own history, memory, and knowledge.

The text proceeds as a series of reflections, accompanied by Didi-Huberman's photographs of the visit. The photographs are not meant to be art--Didi-Huberman confesses that he "photographed practically everything without looking"--but approach it nevertheless. Didi-Huberman tells us that his grandparents died at Auschwitz, but his account is more universal than biographical. As he walks from place to place, he observes that in German birches are birken; Birkenau designates the meadow where the birches grow. Didi-Huberman sees and photographs the "reconstructed" execution wall; the floors of the crematorium, forgotten witnesses to killing; and the birch trees, lovely but also resembling prison bars. Taking his own photographs, he thinks of the famous photographs taken in 1944 by a member of the Sonderkommando, the only photographic documentation of the camp before the Germans destroyed it, hoping to hide the evidence of their crimes. Didi-Huberman notices a "bizarre proliferation of white flowers on the exact spot of the cremation pits." The dead are not departed.