In januari 1925 zijn de werken aan de Menenstraat eindelijk afgewerkt. In de Sint-Pieterskerk luidt de eerste klok tot voldoening van de inwoners. Het optrekken van de woningen en stedelijke gebouwen gaat verder zijn gang. Toch regent het klachten over de slechte toestand van heel wat straten en veel arbeiders blijven maar wonen in hun barakken. De Britten en het stadsbestuur buigen zich over de juiste locatie voor hun nieuw te bouwen Anglicaanse kerk. De werken aan de Menenpoort schieten goed op. Het Vleeshuis staat nog voor eind 1925 rechtop, de hiaten langs de Grote Markt vullen zich geleidelijk op. De oude luister keert terug. De inhuldiging van het gedenkteken voor de 155 Ieperse gesneuvelde helden ontroert.

In 1927 gaat de Menenpoort officieel open als huldemonument voor de 56.000 gesneuvelde en achtergebleven Britten. De klaroenblazers van de Last Post laten voor de eerste keer van zich horen. Ieper heeft het druk met zijn oorlogstoeristen. Met de oprichting van allerhande V.O.S.-bonden groeit het Vlaams bewustzijn dat echter stilaan gekaapt wordt door radicale anti-Belgische groepen en tweespalt. De Sint-Maartenskerk verschijnt langzaam uit zijn steigers. De heropbouw van het belfort komt traag op gang. Het ‘Last Post Committee’ gaat in 1930 van start. In 1931 huldigt men het Frans kerkhof Saint-Charles de Potyze in. Hier liggen 3.600 van hun landgenoten begraven. De werkloosheid neemt onrustwekkende vormen aan en voedt de onrust. Het Merghelynck museum rijst uit zijn as. In 1933 zorgen militaristische Hitlermannetjes voor onrust, geweld en scheldpartijen. Op 1 juli prijkt de vergulde draak weer op de toren van het belfort. Een schone dag voor Ieper.

De voetvolkkazerne uit 1919 verdwijnt zestien jaar later uit beeld. In de plaats komt een nieuwe rijkswachtkazerne met woonsten. Aan de nieuwe Kiplinglaan bouwt men volop woningen. De twee geschonden Ieperse leeuwen uit het puin van het lakenhalle beginnen in 1936 een nieuw leven in Australië. De gele bakstenen van de afgebroken kazerne gebruiken de arbeiders een jaar later om de stukgeschoten vestingen te herstellen. De Ieperse straatnaamborden zullen voortaan eentalig Vlaams zijn. De vrees voor een nieuwe oorlog komt in september 1938 op de voorgrond. Duitsland dreigt opnieuw. De realiteit van een nieuwe oorlog jaagt schrik aan, een snelle mobilisatie beroert de gemoederen. Maar de rust komt terug. Aannemer Mahieu begint in juni 1939 aan de bouw van de lakenhalle, de oostervleugel ervan.

Vanaf september 1939 roert de oorlogstrom zich nog luider. Het stadsbestuur zorgt voor schuilplaatsen in geval van luchtbombardementen. De inwoners kunnen vluchten in de kazematten, onder het belfort, in schuilkelders allerhande. Op 11 mei 1940 is de oorlog terug in het land. De blitzkrieg van de Duitsers brengt hen op enkele weken tijd tot in Ieper. Bij de beschietingen krijgen de stad en zijn omgeving af te rekenen met grote schade en talrijke dodelijke slachtoffers. ‘Ordnung und Ruhe’ zijn voortaan de leuze. Nachtelijke verduisteringen, schaarste, rantsoenering en niet langer een vrije mening zijn nieuwe termen voor de Ieperlingen. Het stadsbestuur moet naar Duitse pijpen dansen, wie dat niet voldoende doet, vliegt eruit.

Ieper ondergaat grauwe jaren met talloze diefstallen die de armoede bij de bevolking verraden. Het stadsleven stelt maar een mager beestje voor. De stijgende militaire druk en allerhande verzetsaanslagen zorgen voor Duitse represailles en een onleefbare stad. In 1944 groeit de oorlog naar een climax met geallieerde bombardementen en Duitse V1-bommen. Op 6 juni 1944 landen de Engelsen en de Amerikanen aan de Franse kust. Drie eindeloze maanden later bereiken onze bevrijders Ieper. Het zijn Polen. Hun officieren slagen er in om onze stad zonder noemenswaardige schade te bevrijden van de vijand. Ieper mag nu eens van geluk spreken. Nog voor het einde van oktober 1944 weerklinkt de Last Post weer dagelijks onder de Menenpoort. Er wacht een nieuwe toekomst voor Ieper.

Specificaties