
Fans van de Thomas Berg-thrillers mogen zich in de handen wrijven. ‘De drogreden’, het 19de boek in de succesvolle reeks van auteur Jo Claes, is nog maar net verschenen of daar ligt alweer een nieuwe Berg in de winkel.
Doorgaans schrijf ik slechts één Berg per jaar maar af en toe permiteer ik mezelf een ‘tussen-Berg’, die chronologisch buiten de reeks valt. Een bevriende boekhandelaar had me gevraagd om dit verhaal te schrijven, al twijfelde ik in het begin. Tot ik merkte dat pal tegenover de plaats delict een standbeeld stond, waarvan de figuur ook nog eens naar de plaats van de moord wees. Toen wist ik dat ik mijn volgende coverbeeld beet had - en moest ik het verhaal wel schrijven.” (lacht)
Uw nieuwe roman draait rond een zogenaamde cold case, een moord die nooit opgelost geraakte.
“Ja, het leek me een uitdaging om een moord op te lossen waarvan niet alleen het slachtoffer, maar ook de dader, getuigen en alle andere betrokkenen al lang dood zijn. Het gaf me ook de gelegenheid om in de rijke geschiedenis van Leuven te duiken. De moord vindt plaats tijdens WOI. In 1914, de Duitse bezetting was nog maar net begonnen, is er in Leuven iets gebeurd waarover de hele wereld schande sprak. Enkele Leuvenaars hadden op de Duitse soldaten geschoten - of dat dacht men toch. Eigenlijk waren het de Duitsers zelf die zich hadden vergist en op hun eigen landgenoten hadden geschoten. Die Duitsers hebben toen op een verschrikkelijke manier wraak genomen op Leuven: honderden huizen werden in brand gestoken, waarbij de inwoners levend verbrandden, en honderden mensen werden gefusilleerd op het stationsplein.”
“Het leek me een uitdaging om een moord op te lossen waarvan niet alleen het slachtoffer, maar ook de dader al lang dood is” — Jo Claes
Laat u zich wel vaker door waargebeurde feiten inspireren voor uw verhalen?
“Niet per se, mensen komen soms wel een verhaaltip aandragen: ‘Waarom schrijf je eens geen boek dat zich in een ziekenhuis afspeelt, Jo?’. Goedbedoeld hoor, maar ze beseffen vaak niet dat, als je een misdaadplot uitdrukt in pakweg een meter, zo’n plaats delict maar een luttele twee millimeter beslaat. Een goede misdaadplot bedenken is geen sinecure. Op de laatste bladzijde moeten alle puzzelstukjes perfect in mekaar vallen.”
Vorig jaar won u eindelijk de Hercule Poirot-prijs voor de beste misdaadroman. Was u daar blij mee?
“Ik had de hoop al stiekem opgegeven, maar het deed me zeker iets. Misdaadromans krijgen vaak het verwijt dat ze niet van hetzelfde literaire niveau zijn als ‘gewone’ romans. Met mijn Berg-romans probeer ik dat vooroordeel de wereld uit te helpen. Ik ben blij dat die inspanning nu ook door de jury van de Hercule Poirot-prijs erkend is.”