Annet Schaap keert in ‘Krekel’ terug naar de wondere wereld van ‘Lampje'

Hoe doe je dat, aan een tweede boek beginnen nadat je debuut door iedereen de hemel in werd geprezen? Auteur Annet Schaap hield het hoofd koel, keerde terug naar het universum van ‘Lampje’ en schreef met ‘Krekel’ opnieuw een wonderlijk sprookje dat jong en oud bekoort.

Het publiek heeft uw tweede roman alweer helemaal in de armen gesloten, net zoals ‘Lampje’ destijds. Doen die positieve reacties deugd?

“Ik zou liegen als ik zei dat die me onverschillig laten, ja. Was het niet de Nederlandse cabaretier Wim Kan die ooit zei: ‘Ik lees geen recensies, ik spel ze’? Dat heb ik dus ook. (lacht) Ik volg de reacties op mijn werk altijd nauwgezet op. Bij ‘Krekel’ had ik ook echt niet verwacht dat mensen zo lovend zouden zijn, ik dacht dat iedereen het minder goed zou vinden dan ‘Lampje’. Het doet extra deugd omdat ik op dit boek ook weer lang heb zitten zwoegen, zeker een paar jaar. Ik was er nochtans al kort na de publicatie van ‘Lampje’ aan begonnen, maar door alle aandacht voor dat boek liep het schrijfproces vertraging op. Ik vond het deze keer ook gewoon moeilijker, alsof alle lezers van ‘Lampje’ nu kritisch over mijn schouder stonden mee te lezen."

“Ik geloof dat de beste kinderboeken altijd een breder publiek kunnen aanspreken, ook volwassenen” — Annet Schaap

‘Krekel’ is losjes gebaseerd op het sprookje ‘De zes zwanen’, over een meisje dat zes hemden moet breien van brandnetels voor haar betoverde broers én zes jaar lang niet mag lachen of spreken. Waarom koos u net voor dat sprookje?

“In dat verhaal zitten veel elementen die me mateloos intrigeren. Vooral Eliza, het zusje, heb ik altijd interessant gevonden, omdat ze als meisje vooral heel stil moet zijn en zich moet opofferen voor haar grote broers. Tegelijk wil ze zelf niets liever dan vrij en ongebonden zijn, zoals haar broers dat vroeger waren. Dat laatste herken ik, want ik was als kind ook een heel jongensachtig meisje. Als ik met mijn jongere zus bijvoorbeeld een toneeltje speelde, eiste ik altijd de rol van de jongen op – de prins, de held, Jezus ... (lacht) De stoere, avontuurlijke rollen waren nu eenmaal voor de jongens weggelegd, als meisje moest je er vaak maar gewoon braaf bijstaan. Dat strakke rollenpatroon is vandaag gelukkig al veel versoepeld. Nu lijkt het soms zelfs alsof de meisjes aan zet zijn in onze maatschappij en de jongens net achterop hinken: meisjes doen het beter op school, ze hebben minder gedragsproblemen… Toch blijft het belangrijk dat meisjes weten dat ze net zoveel kunnen in het leven als jongens. Op veel plaatsen in de wereld krijgen meisjes die boodschap nog niet mee, dus we hebben nog een hele weg af te leggen.”

Zowel ‘Krekel’ als ‘Lampje’ worden ook gretig gelezen door volwassenen. Is het hokje van ‘kinderliteratuur’ eigenlijk niet te krap voor u?

“Nee, want ik hou heel erg van kinderboeken, in dat universum voel ik me helemaal thuis. Ik geloof ook dat de beste kinderboeken altijd een breder publiek kunnen aanspreken, ook volwassenen dus. In mijn boeken laat ik zowel kinderen als volwassenen aan bod komen, omdat ik geboeid ben door de relatie tussen die twee leeftijdsgroepen. Als jonge tiener las ik zelf trouwens ook het liefst kinderboeken waarin veel volwassenen rondliepen. Sowieso was ik als kind al dol op lezen. In alle mooie herinneringen uit mijn jeugd komt steevast een boek voor. Zo’n verhaal dat je tot aan je kruin vult met avontuur, fantasie, verlangen… Heerlijk vond ik dat. Dat is ook de reden waarom ik zelf ben gaan schrijven, omdat ik dat verlangen om in een verhaal te leven nooit helemaal ben kwijtgeraakt. Het heeft alleen eventjes geduurd eer die schrijver in mij klaar was om zichzelf te tonen. Ik werkte al veel langer als illustrator, maar zelf schrijven was mijn stiekeme, echte droom. Uiteindelijk is het er pas na mijn vijftigste van gekomen, maar dat vind ik niet erg. Mooie dingen hebben soms wat meer tijd nodig om te rijpen.”