"Ik put veel hoop uit de relaties tussen mensen."

Als er één rode draad door de drukke bezigheden van Ish Ait Hamou loopt, dan is het wel mensen met elkaar verbinden. In zijn nieuwe roman, ‘Het moois dat we delen’, is dat niet anders.

Sommige mensen hebben het geluk om met één straf talent gezegend te zijn. Maar Ish Ait Hamou mag je gerust een multitalent noemen: dansen, schrijven, films maken… Ish draait er zijn hand niet voor om.

Beschouw je je creatieve veelzijdigheid als een zegen, of soms ook als een vloek?

"Het is toch vooral een zegen. Mijn passie is verhalen vertellen, maar niet elk verhaal komt het best tot zijn recht in een boek. Op die momenten ben ik blij dat ik ook dans en films maak. Des te meer uitlaatkleppen je hebt, des te meer verschillende soorten verhalen je kan vertellen. Het nadeel is dat je niet altijd serieus genomen wordt. ‘Een danser die schrijft, dat kan toch geen goede schrijver zijn?’ Zoiets. We denken nog te veel in hokjes, terwijl iemand perfect verschillende passies en talenten kan hebben."

Wanneer ontdekte je voor het eerst je schrijftalent?

"Op mijn twaalfde. Ik schreef toen een verhaal over een bokskampioen die elke tegenstander tegen de mat mepte. Tot hij hiv krijgt en voor het eerst in zijn leven het onderspit moet delven. Best heftig voor een twaalfjarige, ik weet het. (lacht) Ik weet nog dat ik tijdens het schrijven dacht: ‘Hé, hier zit wel iets in.’ Toch heeft het nog jaren geduurd eer ik echt van een schrijverscarrière durfde dromen. Met dank aan mijn toenmalige lerares Engels. Zij las mijn teksten en spoorde me aan om er iets mee te doen. Talent hebben is één ding. Maar iemand vinden die dat talent in je ziet en aanmoedigt, dat moet je overkomen."

Ondertussen zit je al aan je vierde boek, ‘Het moois dat we delen’, over het leven in Vlaanderen na een tragische gebeurtenis. Hoe kwam je bij dat onderwerp terecht?

"Mijn eerste boeken vertrokken altijd vanuit één specifiek idee, dat ik dan zo goed mogelijk probeerde uit te werken. Maar bij ‘Het moois’ verliep dat schrijfproces helemaal anders. Het was geen keuze om dit boek te schrijven, maar een noodzaak. Voor het eerst werd ik als schrijver echt door mijn gevoel geleid. Vier jaar geleden worstelde ik met allerlei verwarrende emoties: teleurstelling, boosheid, wanhoop… Ik vond dat we als samenleving niet de juiste richting uitgingen. Daardoor zag ik even geen perspectief, geen hoop meer. Dat negatieve heb ik in ‘Het moois dat we delen’ van me af proberen te schrijven."

Is dat ook gelukt?

"Gelukkig wel. Ik put enorm veel hoop uit de relaties tussen mensen. Twee individuen die met elkaar praten, over hun verschillen heen: dat vind ik van het mooiste dat er bestaat. Dat soort relatie staat ook centraal in ‘Het moois dat we delen’. Ik merk dat veel lezers zich in die boodschap herkennen. Tijdens het schrijven heb ik me vaak eenzaam gevoeld, maar nu weet ik weer: ‘Eigenlijk zitten we allemaal in hetzelfde schuitje’. Dat is de kracht van een goed verhaal: niet het Grote Onbekende belichten, maar iets belangrijks tonen dat in elk leven aanwezig is en dat we – bewust of onbewust – even vergeten waren."