Orley Farm

In zijn testament heeft Joseph Mason zijn oudste zoon tot zijn erfgenaam benoemd. Bij zijn overlijden blijkt echter dat het landgoed Orley Farm in een codicil is nagelaten aan het veel jongere zoontje van zijn tweede vrouw. De echtheid van het codicil wordt betwist in een rechtszaak, maar de weduwe en haar zoontje mogen Orley Farm behouden. Twintig jaar later wordt de authenticiteit van het codicil alsnog in twijfel getrokken, en er lijkt genoeg aanleiding om lady Mason te verdenken van valsheid in geschrifte. Er komt opnieuw een rechtszaak, die lady Mason, anders dan bij de dood van sir Joseph, met angst en beven tegemoet ziet. Dit wekt verbazing bij haar vrienden, die heilig in haar onschuld geloven. Gaandeweg wordt dit geloof echter tot wankelen gebracht, mede door hervonden getuigenissen van de eerdere rechtszaken. Als de rechtszaak eenmaal wordt gehouden is vrijwel iedereen ervan overtuigd dat het codicil vervalst is, maar niet iedereen denkt dat ze om die reden de rechtszaak zal verliezen.
In zijn autobiografie zegt Trollope dat het boek waarschijnlijk de beste plot bevat die hij ooit heeft geschreven. Trollope is ook terecht tevreden over zijn beschrijving van de personages. De vele verhaallijnen laten opnieuw zien hoe goed Trollope in hun huid kan kruipen en hen door middel van dialogen kan karakteriseren.

Anthony Trollope (Londen, 1815-1882) was een van de meest productieve schrijvers uit het Engelse taalgebied. Zijn oeuvre omvat 47 romans, 43 korte verhalen, vijf reisboeken, drie biografische studies, en een groot aantal essays en kritieken, alsmede een onthutsend openhartige autobiografie. Als je daarbij bedenkt dat hij 33 jaar lang in dienst was bij de Engelse posterijen waar hij een veeleisende baan had, dan kun je alleen maar verbaasd zijn over zijn immense ijver.

Over Het leven anno nu schreef Maarten ’t Hart in de Volkskrant: “Het leven anno nu is een groot feest om te (her)lezen in deze goede vertaling.” “een adembenemende leeservaring”

Over De torens van Barchester schreef Pieter Steinz: “Een aanrader is de komedie Barchester Towers uit 1857, waarin een bisschopsvrouw verstrikt raakt in haar eigen machinaties.”