Jonge wolven

Wie dacht dat Koen en Kris na meer dan 37 jaar Clouseau wat gas zouden terugnemen, komt bedrogen uit: met 'Jonge Wolven' levert Clouseau zijn veertiende (!) Nederlandstalige studioalbum af. En de titel van het album geeft meteen aan dat de mannen nog lang niet uitgezongen zijn.
Na het ijzersterke en fel gesmaakte album 'Tweesprong' (2019) trekken Koen en Kris de lijn door: ze doen hun eigen ding en zetten op 'Jonge Wolven' zo mogelijk nog méér in op kwaliteitsvolle songs - een leidraad doorheen de carrière van Clouseau. 'Jonge Wolven' is bovenal een eerlijk album: het drijft op enthousiasme en op waarachtigheid. Koen zingt beter, eerlijker en volwassener dan ooit en het album klinkt fantastisch. De productie van Kris is feilloos: sommige songs zijn adembenemend, andere zijn verrassend, zowel qua vorm als inhoud. Je voelt als luisteraar tegelijkertijd onvervalst jeugdig enthousiasme én een hoop métier. Je hoort échte instrumenten: drums, gitaren, violen - dingen die je de dag van vandaag nog maar weinig hoort in de hitparade. Zoek op “Jonge Wolven” vooral niet naar geprogrammeerde grooves of computergestuurde sounds, alles wat je hoort is écht gespeeld door echte muzikanten. Het is zo onhip dat het wel hip moet zijn. Maar de échte troef van “Jonge Wolven” is, zoals al gezegd, de ongelooflijke verzameling songs. Wàt een sterke plaat is dit. Het album is tevens een laatste getuigenis van het geweldige talent van de betreurde Stefaan Fernande, met wie Kris alle muziek schreef. Ook Koen zorgde bij meerdere songs voor briljante tekstuele inbreng. Ze legden zich geen enkele limiet op in eender welke richting en dat hòòr je. De ontelbare uren plezier tijdens de songwritingsessies zijn rechtstreeks terug te vinden op dit album. Al het harde werk ook, het resultaat staat als een huis.