De dood in haar handen

Tijdens de dagelijkse boswandeling met haar hond stuit Vesta Gul op een handgeschreven briefje. Er staat: ‘Haar naam was Magda. Niemand zal ooit weten wie haar heeft vermoord. Ik was het niet. Hier is haar lichaam.’ Vesta is van streek, ze is pasgeleden, na de dood van haar man, naar deze omgeving verhuisd en kent nog vrijwel niemand in de buurt. En ze is altijd al een beetje in de war. Het briefje wordt een obsessie en

ze richt zich volledig op deze onbekende vrouw: wie was zij en waarom moest zij dood?


Tijdens haar zoektocht wordt het mysterie alleen maar groter en beginnen realiteit en fantasie door elkaar heen te lopen. Dit leidt ertoe dat Vesta ook het duistere verleden met haar man onder ogen moet komen.


De dood in haar handen is een meesterlijke combinatie van suspense, horror en gitzwarte komedie en Vesta is een onvergetelijke

onbetrouwbare verteller. Na Eileen en Mijn jaar van rust en kalmte slaat Ottessa Moshfegh opnieuw toe met een uiterst originele, stilistisch ijzersterke roman.

Illusies, een leven dat verzonnen blijkt, het spiegelpaleis dat Moshfegh hier optuigt is zo overtuigend dat de twijfels die je al had aan het waarheidsgehalte van de werkelijkheid alleen maar groter worden. **** de Limburger



Proza dat hoofd en hart raakt. **** Algemeen Dagblad

Behalve geestig, desoriënterend en wonderlijk suspensevol uiteindelijk ook diep ontroerend. Dagblad van het Noorden

De dood in haar handen is een vertelling die een onherroepelijke cirkelbeweging vormt. Aan het slot staan we weer bij het begin en valt het zogenaamd gevonden briefje samen met de romantitel. Moshfegh geeft de gestoorde en langzaam ontspoorde geest van een oudere, eenzame en verlaten vrouw overtuigend gestalte. De Groene Amsterdammer

Het knappe is dat ze [Moshfegh] vanuit die onbetrouwbare verteller informatie verschaft die dichter bij de waarheid komt dan Vesta zelf vermoedt. (…) Het spiegelpaleis dat Moshfegh hier optuigt is zo overtuigend dat de twijfels die je al had aan het waarheidsgehalte van de werkelijkheid alleen maar groter worden. Wat geen kwaad kan overigens: twijfels. **** De Limburger

Een moordmysterie zonder lijk. Moshfegh weet overtuigend waanzin als een zaak van algemeen belang te presenteren. Brengt niet iedereen zijn leven door in een verzinsel?’ De Standaard der Letteren

Want hoewel lang niet alles in deze zwartkomische antithriller duidelijk wordt, begrijp je allengs dat haar hond Charlie en haar fantasie de enige dingen zijn waarmee ze de leegte kan vullen. Een besef dat De dood in haar handen alles behalve geestig, desorienterend en wonderlijk suspensevol uiteindelijk ook diep ontroerend maakt. Het Parool

Moshfegh speelt gretig met de grenzen van de werkelijkheid, dus wees voorbereid op een mindfuck vanjewelste. Te lezen tijdens een regenbui zonder eind. **** Humo

Ottessa Moshfegh beent een horrorverhaal uit tot er een prachtig taalgeraamte overblijft. Sidder en lees. **** Knack

Mocht het niet zo’n gruwelijke term zijn, je zou De dood in haar handen als ‘een filosofische thriller’ kunnen bestempelen. Gewoon ‘een belachelijk goed boek’ kan ook. **** Nouveau

De dood in haar handen belooft horror, zwarte humor en een onbetrouwbare verteller. NRC