Interview met Corina Bomann

“In elk van mijn personages zit een stukje van mij.”

Met haar Waldfriede-serie lanceert Corina Bomann een meeslepende, historische reeks die zich afspeelt in en rond een Berlijns ziekenhuis. Bijzonder: de auteur liet zich inspireren door de geschiedenis van het hospitaal toen ze er zelf verbleef.

Corina, mag ik zeggen dat dit je meest persoonlijke reeks ooit is?
Corina Bomann: “Absoluut. Ik leerde het Waldfriede-ziekenhuis kennen als patiënt. Ik was heel erg geraakt door de buitengewone vriendelijkheid van het personeel. Na mijn operatie moest ik wat wandelen en ontdekte ik naast de cafetaria twee vitrines met oude foto’s, oude medische instrumenten en voorwerpen uit zijn geschiedenis. Ik dacht meteen aan een boek. Als dank. Maar ook omdat de verpleegsters – toen ze ontdekten dat ik schrijfster was – zeiden: ‘Waarom schrijf je niet over ons?’"

Je botste op de kroniek van verpleegster Hanna Richter.
Corina Bomann: “Het was zo fascinerend! De kroniek begon in 1920 en liep tot 1950. Alle belangrijke gebeurtenissen waren erin vastgelegd. Hanna onthult maar weinig over zichzelf dus ik moest veel gaten opvullen met mijn verbeelding. Maar dat ziekenhuis … als je er zelf geweest bent, dan voel je de geschiedenis. De mensen die er gewerkt hebben, hebben een nagalm achtergelaten. De voorbereidingen duurden ruim zes maanden. Ik wilde de plaatsen bekijken, had foto’s nodig … Ik heb een grote sporttas vol dossiers van toen meegekregen.”

Je wilde één boek schrijven over het ziekenhuis, maar dat werden er uiteindelijk vier.
Corina Bomann: “Toen ik het eerste boek aan mijn uitgever presenteerde, zei die: ‘Dit is geweldig materiaal. Waarom niet meerdere boeken?’ Het is zo boeiend om die zware Duitse geschiedenis eens door de ogen van een eenvoudige vrouw te zien, een verpleegster. Deel twee is gebaseerd op het levensverhaal van de joodse verpleegster Lilly Wegner. Deel drie gaat over een jonge arts, dokter Helene Jacobs. Als vierde heldin koos ik een jonge student-verloskundige – stuk voor stuk echte personen.”

Jouw heldinnen emanciperen zichzelf, ze vechten terug tegen de maatschappij.
Corina Bomann: “Elk van mijn personages heeft ook een stukje van mij. Het feit dat ik in de jaren zeventig geboren ben, maakte het voor mij – als vrouw – gemakkelijker dan wat mijn hoofdpersonages meemaken. Maar als het gaat om schrijven, moet ik me vandaag ook laten gelden. Er wordt vaak gedacht dat wat een man schrijft belangrijker is. Daar vecht ik tegen. Als vrouw ben ik onafhankelijk en geëmancipeerd, en dat wil ik overbrengen aan mijn vrouwelijke lezers die misschien niet de moed hebben om zichzelf te zijn. Met mijn personages wil ik vrouwen laten zien dat er altijd een uitweg is, hoe groot de wanhoop ook is.”

Je bleef zelf niet gespaard van wanhoop; je verloor je moeder al op jonge leeftijd.
Corina Bomann: “Mijn moeder stierf aan een longembolie op haar 46, ik was net 22 jaar oud ... Ondertussen ben ik, met mijn 48 jaar, ouder dan zij ooit werd. Ik zou haar advies nog steeds kunnen gebruiken, ik mis haar steun nog altijd. Daarom schrijf ik graag over mensen die een beproeving meemaken, omdat ik wil delen hoe ik leed en verdriet heb overwonnen. Mijn hoofdpersonen doen wat ik ook zou doen in een situatie. Na mijn eerste boek ‘Het vlindereiland’ kreeg ik een brief van een lezeres. Ze vertelde me dat haar man haar in de steek had gelaten met drie kinderen. Ze schreef dat ze tijdens het lezen van mijn boek de kracht vond om haar leven in eigen hand te nemen. Dat is precies wat ik wil overbrengen. Dat vrouwen nooit opgeven. Daarom emanciperen mijn heldinnen zich en proberen ze zich te ontworstelen aan de klap van het noodlot die hen treft.”

Met welk gevoel wil je dat een lezer je boek neerlegt? Eind goed, al goed? Of: Hoe gaat het nu verder?
Corina Bomann: “Ik wil dat de lezer blij is, ik hou zelf van happy ends. Maar omdat het een saga is, wil ik ook dat ze het volgende deel wil lezen of de volgende heldin in deze setting wil meemaken. Ik probeer altijd een kleine cliffhanger achterin te stoppen.”

We kijken in ieder geval heel erg uit naar het vervolg!
Corina Bomann: “O, jullie engagement is geweldig … Ik ben heel enthousiast over de Vlaamse en Nederlandse lezers, om jullie warmte en steun. Ik heb daar echt een fancommunity, heerlijk!”