Heilig ongeloof in Nederland

We leven in vreemde tijden. Scheiding tussen kerk en staat, vrijheid van meningsuiting, homorechten, feminisme en dierenrechten worden controverses waaromheen ingrijpende conflicten plaatsvinden. Opvallend genoeg speelt religie hierbij een belangrijke en ogenschijnlijk tegenstrijdige rol. Iedereen weet dat 'de islam' vaak aangehaald wordt als antipode van seculier Nederland. Maar veel minder vaak wordt beschreven hoe het seculiere Nederlandse zelfbeeld aan verandering onderhevig is.

Seculiere waarden worden als onderdeel van de joodschristelijke cultuur geclaimd. De PVV, groot voorstander van
het behoud van zowel de Nederlandse religieuze cultuur als van de verworvenheden van de seculiere jaren zestig, trekt stemmers uit orthodox-christelijke hoek maar ook uit de hoek van het COC. Liberalen als Frits Bolkestein en Mark Rutte gaan prat op de waarde van het religieuze verleden. 3,6 miljoen Nederlanders kijken naar The Passion en bijna honderd parlementariërs leggen de eed af met de woorden: 'Zo waarlijk helpe mij God almachtig!'

Kortom, het diepgewortelde idee dat religie ouderwets is, is
hopeloos achterhaald. Heilig ongeloof in Nederland stelt dat we, te midden van al deze nieuwe verbanden en verrassende vormen van religiositeit en identiteitsvorming, hoognodig aan soul-searching moeten doen. We moeten kritisch durven kijken naar de erfenis van 'de jaren zestig' en naar het dominante babyboomperspectief op religie, secularisme en nationale identiteit. Want de dromen van de jaren zestig zijn hard op weg onze nachtmerries te worden.