Woonnood in Vlaanderen

De Vlaamse Wooncode stipuleert dat het woonbeleid bijzondere aandacht moet schenken aan
de meest behoeftige gezinnen en alleenstaanden. Dit boek toont aan dat het recht op wonen
lang niet voor iedereen in Vlaanderen gerealiseerd is en zeker niet voor de meest kwetsbaren.
De toestand is er de voorbije tien jaar ook niet op verbeterd. Integendeel. De situatie is ernstig.
In België/Vlaanderen is de beleidsmix inzake wonen altijd al gedomineerd door marktwerking
en eigendomspromotie. Dit heeft ertoe geleid dat almaar meer huishoudens eigenaar werden
van een steeds grotere en betere woning en dit tot hun grote tevredenheid.
Dit boek laat een ander beeld zien. Na een lange periode van gestage vooruitgang is de trend
gekeerd. Voor het eerst is het aandeel eigenaars gedaald. Om en bij één miljoen woningen
behoeft een flinke opknapbeurt en meer mensen dan tien jaar geleden kunnen na het betalen
van hun woonkosten geen fatsoenlijk leven meer leiden. De problemen uiten zich onder meer
via lange wachtlijsten voor woonalternatieven. Ook is de zoektocht naar een woning voor een
grote groep mensen geen sinecure. Mensen die de gevangenis, een psychiatrische inrichting
of een instelling van de bijzondere jeugdzorg verlaten, wacht vaak een weinig vruchtbare helletocht.
Dat het realiseren van een stabiele woonsituatie geen evidentie is maar een langzaam proces
waarbij verschillende persoonlijke en omgevingsfactoren van belang zijn, komt expliciet aan
het licht bij dak- en thuisloosheid. Bovendien is discriminatie terug van nooit weggeweest.
Om een verdere achteruitgang te vermijden én de woonnood te lenigen, moeten de fundamenten
van het beleid veranderen. Daarom presenteert dit boek niet alleen analyses maar ook
krijtlijnen voor een doortastend woonbeleid dat aangepast is aan de sociale, economische en
ecologische uitdagingen van de 21e eeuw.